Specjalista od guzików

ROZMAWIA: KAROLINA MICHALAK
ZDJĘCIA: SŁAWOMIR BRANDT, ARCHIWUM WŁASNE

Co sprawiło, że zmieniłeś zdanie na temat projektowania guzików?
Dominik Górski: Pomysł, aby zająć się guzikami na serio, narodził się z własnej potrzeby. Gdy projektując dla siebie spodnie, przemierzyłem niezliczoną ilość pasmanterii i zakładów krawieckich, by znaleźć odpowiednie zapięcie. Ku mojemu zaskoczeniu, nie znalazłem nic, co przykułoby moją uwagę i co chciałbym, aby dekorowało moje spodnie.

Jak mawiają, potrzeba matką wynalazku.
Co prawda guzik wynaleziono dawno temu, ale faktycznie, gdyby nie to, że chciałem mieć ciekawe, oryginalne i stylistycznie pasujące zapięcie do spodni, to pewnie dalej projektowałbym meble.

Skąd czerpiesz inspiracje?
Nie jestem w stanie precyzyjnie określić, skąd się biorą pomysły. Czasami idę ulicą, dostrzegam ciekawe zestawienie kolorystyczne i myślę, żeby przełożyć je na guzik. Czasami spoglądam na tkaninę, dotykam jej faktury i już wyobrażam sobie, jak łączę ją z drewnem i nadaję okrągłą formę. Innym razem biorę produkty, które mam w pracowni i wymyślam różne nieoczywiste kombinacje. Zdarza się, że klienci i znajomi przynoszą mi drobne elementy czy skrawki materiałów, które mogą przydać się w procesie twórczym.

Co najbardziej podoba Ci się w Twojej pracy?
Efekt końcowy i proces uczenia. Guziki wykonuję samodzielnie i sam musiałem wymyślić, jak i z czego będę je tworzył. Nie miałem żadnych podpowiedzi, żadnego krawca w rodzinie, którego mógłbym podglądać, a na uczelni również o tym nie było mowy. Dzięki temu, że wcześniej zajmowałem się projektowaniem mebli i miałem pewne doświadczenie w obróbce drewna, było mi łatwiej w opracowaniu szczegółów technicznych. Mając podstawy, mogłem zacząć przygodę z guzikami. Lubię łączyć na pierwszy rzut oka niepasujące do siebie elementy i materiały, jak na przykład papier i drewno, i scalać je ze sobą. Niezwykle frapujący jest proces dochodzenia do tego, jak sprawić, by nietrwały i nieodporny na wodę materiał, pod wpływem prania w pralce nie stracił na swojej urodzie i funkcjonalności. Gdy po wielu próbach i testowaniach różnego rodzaju klejów i lakierów, w końcu z pralki wyciągasz guzik w takim stanie, w jakim go tam włożyłeś, to – poza wielką dumą i zadowoleniem – dopada cię uczucie ulgi, że nareszcie się udało. Dziś proces tworzenia guzika zajmuje mi mniej czasu, gdyż nauczyłem się materiałów i ich obróbki, dopracowałem technikę i cały proces produkcji.

Z czego powstają Twoje małe dzieła sztuki?
Guziki można wykonać ze wszystkiego, co wpadnie w ręce. W moich znajdziesz masę ceramiczną, węgiel, tkaniny, wspomniany papier albo metalowe drobinki. Natomiast core guzika to drewno. Teak, dąb albo orzech.

Czy przyjmujesz indywidualne zlecenia?
Jak najbardziej tak. Umawiam się wtedy z klientem na spotkanie, proszę, by przyniósł ze sobą element garderoby, w którym chce wymienić zapięcie. Rozmawiamy chwilę, pokazuję mu elementy, które możemy wykorzystać, przykładamy do odzieży i dopasowujemy kształty i kolory. Jeśli klient życzy sobie indywidualny wzór, to również go zaprojektuję.

Skąd w ogóle wzięły się guziki?
Guziki znane były już w czasach cywilizacji doliny Indusu około 2800 p.n.e. Jednak wtedy pełniły funkcję ozdobną i traktowano je, jako rodzaj biżuterii. Nie miały też swojego stałego miejsca na odzieniu. Pierwszy raz temat guzików poruszono w literaturze w XII wieku w poemacie La Chanson de Roland, w którym guziki określono jako małe bezwartościowe rzeczy. Funkcji trzymającej odzież nabrały w Niemczech w XIII wieku i dość szybko zyskały popularność w całej średniowiecznej Europie. Dziś guziki pełnią obie role. Zarówno pragmatyczną, jak i wizerunkową. Są wyróżnikiem wysokiej klasy ubrań, statusu społecznego, stanowią oryginalny dodatek, który podkreśla indywidualny styl noszącego.

Jakie są guziki sir B. fancy buttons?
Są nie do podrobienia (uśmiech). Ze względu na użyte materiały, technikę i ręczne wykonanie, nie ma dwóch takich samych guzików. Każdy jest jedyny w swoim rodzaju. Jak mój klient.

przeczytaj materiał w e-wydaniu: